zaterdag 30 januari 2016

Les Oiseaux Rares

Elk jaar houdt een groep artisans (bij gebrek aan een betere vertaling handwerkslieden) uit Cormatin en omgeving hun jaarlijkse tweedaagse tentoonstelling.

Les Oiseaux Rares 2015
En alsof Cormatin nog niet genoeg creatiefs te bieden heeft worden ook elk jaar een aantal artisans uit de wat verdere omgeving uitgenodigd. Dit jaar deelde de hard core van Les Oiseaux Rares (zeldzame vogels) hun atelier of opslagplaatsen met deze trekvogels. Het idee is vrij simpel: in Cormatin is op straat een spoor uitgezet van afdrukken van vogelpoten, en dat spoor volgend kom je vanzelf bij alle artisans terecht, die als herkenningsteken een houten vogel (een karikatuur van de betreffende kunstenaar) voor hun deur hebben staan.

Iris Griot sieraden - Cormatin
Net als vorig jaar had één van Cormatins pottenbakkers 300 unieke soepkommen gemaakt, die bij alle artisans te koop waren voor 6 € per stuk, waarbij een aantal van hen een grote pan soep op het vuur had staan. De soep was gratis, en varieerde van een simpele tomatensoep tot een soep gemaakt met meer exotische ingrediënten.

Pascale Ponsard - Cormatin
Kortom, gedurende die dagen is er van alles te doen en te zien; het aanbod varieert van keramiek, pitriet, schilderijen en vilten kledingstukken tot handbeschilderde zijden sjaals. En dit is slechts een willekeurige greep uit het totale aanbod. De eerste dag kwamen we niet veel verder dan de werkplaats van één van onze vrienden (Pascale Ponsard, handmatig versieren van zijde, d.w.z. sjaals, maar ook lappen om bv. trouwjurken van te maken – financieel alleen weggelegd voor de Saoedische adel) en de werkruimte van pottenbakker Pierre Arnoud, waar het zo druk was dat we maar één van de drie ruimten konden bekijken.

Spoorzoeken
De tweede dag hadden we het wat beter gepland. We besloten rond 12h00 een volledige ronde langs de vogelnesten te maken. Dat is de tijd dat de Fransen aan hun warme maaltijd zitten, zodat je dan kans hebt om rustig ergens rond te kunnen kijken. Bovendien konden we onze lunchhonger stillen met kommen soep van de diverse artisten. Dat schema werkte perfect. Toen we rond 14h00 het wel voor gezien hielden waren zowel wij als onze stadsgenoten uitgegeten, en stroomden de werkplaatsen weer vol.

Soepkommen - Pierre Arnoud - Cormatin
Sommige soepen waren ietwat vreemd qua samenstelling: wat te denken van wortel, curry en sinaasappelsoep, of selderij, hazelnoot en appelsoep, of doperwten, koolraap en linzensoep? Wat is er mis met kippensoep?
Dat stond waarschijnlijk niet op het programma uit solidariteit met de Minder Zeldzame Vogels….

Werk van Jean-Louis Schoffel - Cormatin

zaterdag 23 januari 2016

Wereldmuziek : Toumani & Sidiki Diabaté Chalon-sur-Saône

In september 2016 kwamen de brochures uit voor de concertseries voor het seizoen 2015-2016. In Nederland waren we (weten we nu) erg verwend; een stad als Rotterdam heeft de Doelen, Den Haag de Anton Philipszaal, Amsterdam het Concertgebouw en het Bimhuis, en per jaar een aantal interessante klassieke, jazz- of wereldmuziek-concerten uitzoeken was nooit echt moeilijk.

Vader en zoon Diabaté - Internet
Schaal speelt daarbij natuurlijk wel een grote rol. Rotterdam heeft ca. 600 000 inwoners, en de grootste stad hier in de buurt, Chalon-sur-Saône, telt nog geen 50 000 zielen. Om over Mâcon (35 000), Montceau-les-Mines (20 000), Le Creusot (25 000) en ons zenuwcentrum Cluny (5 000) maar te zwijgen.
Series als "Grootmeesters van de piano" met o.a. Brendel kun je hier dus wel vergeten. En voor iets vergelijkbaars als North Sea Jazz moet je wel naar Antibes Juan-Les-Pins of Montreux toe.
Wil je dus iets interessants vinden is het zoeken geblazen. In de Chalon brochure vond ik een concert van twee Malinese kora spelers die bij het nazoeken met Google een paar interessante Youtube bestanden op internet bleken te hebben staan.

Vader en zoon Diabaté - Internet
En dus, niet gehinderd door enige kennis, kochten we kaartjes voor wat een Afrikaans concert zou kunnen zijn. Ook hier werden we (plezierig) verrast. Niet alleen bleken de twee heren (vader en zoon) een bijna volle zaal te hebben getrokken (geschat ca. 800 man) maar daarenboven ook nog eens een stel uitstekende muzikanten te zijn. De kora is een harp met een heel apart geluid en met een halve kalebas als klankkast, waarbij alle overige onderdelen (oorspronkelijk) van onderdelen (bot, huid, tanden) van gazelles werden gemaakt. Het was een bijzonder interessant concert, waarbij ik zelfs mijn ingebouwde aversie tegen de harp als solo-instrument moeiteloos opzij kon zetten.

Michael Palin's Sahara - Internet
Pas bij thuiskomst ontdekten we dat het in dit geval niet om een paar obscure Afrikaanse muzikanten ging, maar dat beide mannen op grote internationale festivals (Glastonbury, Roskilde, Brighton) volle "zalen" trokken. Dat verklaart naar alle waarschijnlijkheid ook het gebruik van een wah-wah pedaal in het laatste stuk dat ze speelden. En ik werd er door mijn zoon fijntjes aan herinnerd dat ik Toumani ooit in 2002 op TV had gezien in de serie van Michal Palin over de Sahara. Waarvan acte!

zaterdag 9 januari 2016

Jazz concert John Scofield / Joe Lovano Mâcon

Na het ingetogen concert van het Carla Bley trio in Chalon was een groter verschil dan met het optreden van het John Scofield / Joe Lovano Quartet in Mâcon nauwelijks denkbaar.

Joe Lovano & John Scofield - Internet 2015
Beiden kende ik nog van vroeger (o.a. van North Sea Jazz) en hoewel ouder geworden (voor wie geldt dat niet?) speelden beide heren de sterren van de hemel. Het concert in Mâcon was in samenwerking met de Jazzclub Crescent georganiseerd, die dit jaar zijn 20-jarig bestaan viert en die op deze manier opeens een uitstekende groep over de vloer kreeg zonder gebonden te zijn aan de pakweg 50 man die je met veel moeite in de club kan persen.

John Scofield / Joe Lovano Quartet - Internet 2015
Zoals gezegd, de heren hadden er zijn in, speelden veel werk van hun laatste Impulse! CD "Past Present" en de ritme sectie met Ben Street - b Bill Stewart – d zorgde voor een gedegen swingende ondergrond. Interessant aan dit concert was (behalve de muziek uiteraard) het feit dat er weliswaar kaartjes waren verkocht, maar dat er vrije keuze van zitplaats was. Dat loste deels een typisch Frans probleem op, waarbij de toeschouwers zonder blikken of blozen een kwartier te laat aan komen en zich dan naar een paar plaatsen ergens midden in een rij moeten wurmen. En de muzikanten maar wachten!

CD's signeren
De zaal was afgestampt vol, en een voorzichtige schatting komt uit op ca. 800 plaatsen. De Crescent Jazz Club kan van zo'n bezoekersaantal in principe alleen maar dromen; waarschijnlijk is dit een veelvoud van hun bezoekersaantal per jaar.

Na afloop was er gelegenheid tot het aanschaffen van CD's, ter plekke gesigneerd door de meesters zelf; nou, zo'n kans laat je toch niet lopen?